Mutsuzluk kırbaçladığında düşünceleri ancak anlaşılmaya başlanır bir çok durum.
Doğrudur ve
‘’- tamam ya geçmişte kaldı nasıl olsa ‘’ gibi cümlelerle avutulur yürekler…
Kenara atılır tüm olanlar,mutlu olmaya çalışılır.Zamanla biriktikçe acılar içlerini kemirir farkında olmadan ve yutkunulamaz artık gelecek günler...
Karşı koymalar,kafa tutmalar yalan olur hayata...Hep istediklerinin peşinde koştukları yerde takılıp kalırlar.Ya keş olurlar ya ayyaş ya da krizdir her günü,her saniyesi..

Aynalara hesap sormaya başlanır,bazen silaha sarılırlar…Şiddet doğar,hayattan istediklerini alamayınca…
Bazıları yazar bazılar çizer…
Kimisinin ruhu mutsuzlukla bile savaşamaz.Mutluyken de rahat değildir tebessümleri,
her an kırılabilirim tehlikesiyle...
Durduk yere karmaşık duygulara sürüklerler kendilerini ve ruhlar savaşçı değil ki denir.
Alıştırılan iç dökülmeleri nasıl bir direngeç yapmıştır o gencecik insanları.Ruhlarını sanmışlardır bir destek yolu,dost,anne,baba…En son dayanamaz ve ruhları da terk edip gider...Ruhsuz bir bedeni yaşatırlar.Bu durum horda görülmez hani başkaları tarafından.
Normalleşmiştir sürekli kaybetmek herkes için !

Git gide birbirine benzemeye başlayan insanlar,sürüleşen düşünceler,animalaşan psikolojiler,evden dışarı atmayan-atmak istemeyen ve buna neden bulamayan-genç,ihtiyarlar,her günün keyifsizliğini gözlerinde aynılaştıran aynalarda  hesaplaşmaya başlayan gözler…Ben şahidim sağ gözüyle sol gözünü kavga ettirenlere.
Yorgun ve bitkin bedenlerdeki çabaya güvenilecek yanlarını aramaya başlamak olur başka bir umutta sonra tekrar hayata kızarlar,kaşlarını çatarlar,ömürlerini çatarlar
hep ama
hep ortada kalırlar...

Defeo'nun dediği gibi

''İnsanlar hatalarını mutluyken değil ancak mutsuzken anlarlar.'' 
  
                                                                

 

 

Mert Atalay